Hongera! Wakiume/Wakike!

3 juli 2022 - Dar es Salaam, Tanzania

Wat leuk om alle enthousiaste reacties te lezen! Dank daarvoor, het motiveert om weer verder te schrijven over mijn avonturen hier.

Een van de redenen waarom ik graag naar Mnero toe wilde, was om veel ervaring op te doen binnen de gynaecologie/verloskunde. Verassend genoeg hebben we in onze eerste week geen enkele partus gezien, alleen een aantal keizersnedes, volgens Marloes was dat erg bijzonder en zou daar snel genoeg verandering in komen. Met veel enthousiasme begon ik week 2 dan ook op de Maternity, oftewel de verloskunde. Stella en ik hebben besloten om een kleine indeling te maken, zodat we niet telkens bij dezelfde dingen staan. Mijn week begon rustig en ik begon bijna te denken dat ik misschien toch niet zoveel ervaring op zou gaan doen als ik had gedacht in Nederland. Daar kwam gelukkig snel verandering in! 

In totaal heb ik in 1 week namelijk 14 baby's geboren zien worden, via een vaginale bevalling of keizersnede. Het leuke aan deze plek is dat je in principe alles mag, maar ik kan ook aangeven als ik het niet weet of geholpen wil worden. Wat ervoor zorgt dat je super snel leert en zelfstandig wordt! Zo mag ik hier ook met dingen oefenen die je in Nederland als coassistent absoluut niet doet, zoals vliezen breken, hechten na de bevalling en dus eigenlijk de gehele bevalling zelfstandig begeleiden. Dit wil zeker nog niet zeggen dat ik er in mijn eentje sta, gelukkig zijn daar nog altijd de midwifes die me dan ook direct weer kunnen helpen met Swahili :)

In mijn vorige blog gaf ik al aan dat in Tanzania de zorg voor zwangere vrouwen gratis is, helaas werkt het niet zo dat de overheid hier ziekenhuizen dan voor compenseert. In veel ziekenhuizen zie je dan ook dat de zorg helemaal niet gratis is. Er wordt dan bijvoorbeeld een constructie bedacht dat vrouwen buiten het ziekenhuis alle materialen moeten kopen, bij een apotheek die dan zogenaamd niet bij het ziekenhuis hoort. Om op deze manier de kosten voor de partus te dekken. Dit zorgt er voor dat vrouwen dan toch niet naar het ziekenhuis gaan, omdat ze deze kosten, van vaak maar een paar euro, gewoon echt niet kunnen betalen. In Mnero is het wel goed geregeld, hier kunnen vrouwen kosteloos komen in hun zwangerschap. Dit kan dankzij de Duitse stichting SolMne, zij geven het ziekenhuis een onkostenvergoeding voor iedere partus die in het ziekenhuis plaats vindt. Hierdoor komen vrouwen soms van heel ver naar Mnero toe voor de bevalling en zijn er al veel moeders en kinderen gered.

De verloskamers waren wel zeker weer een ervaring. Het is leuk om te zien dat het zo anders is als in Nederland en Stella en ik grappen dan ook vaak tegen elkaar; dit zou je in Nederland eens moeten proberen! Het begint er al mee dat vrouwen hier niet zo strak onder controle staan als in Nederland, dit vaak mede door gebrek aan geld om de reis naar het ziekenhuis te kunnen betalen. Door deze mindere controle, zie je ook dat bepaalde ziektebeelden ernstiger verlopen. Hier is eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) ook een veelvoorkomend ziektebeeld, maar hier komen de vrouwen regelmatig in het stadium binnen met convulsies (epileptische aanval), iets wat in Nederland eigenlijk niet voorkomt.

Ook is het niet zo dat hier iedere vrouw een bevalkamer krijgt met geurkaarsen en gekke dingen, hier staan bevalbedden die worden afgeschermd door dunne wandjes en gordijnen. Wat voor Tanazaniaanse begrippen al veel privacy is! Vrouwen nemen zelf een zeil mee en kitenges voor over het bevalbed, dit wordt dan na de partus ook door de familie schoongemaakt. En een privé badkamer is er natuurlijk ook niet, vrouwen plassen hier naast hun bevalbed in een teiltje, waar wij na de bevalling ook de vieze doeken in gooien. Mannen mogen overigens ook niet aanwezig zijn op de verloskamers, de meeste vrouwen liggen dan ook de gehele bevalling alleen alle weeën op te vangen. De vrouwen van de familie zorgen voor het eten en de was en zitten de rest van de bevalling geduldig buiten op een bankje af te wachten.   

Zo, nu hebben jullie een beetje een beeld hoe het er hier logistiek aan toegaat. Nu de verhalen.. Wat ik in Nederland ook al zo leuk aan de verloskamers vond is dat het gepaard gaat met rennen en stilstaan. Hier is dat niet anders, soms is er niets te doen en dan ineens liggen er 4 vrouwen te bevallen. Zo was ook mijn eerste dag met bevallingen, het ene kind had ik nog niet aangepakt of ik werd geroepen door de enthousiaste nurses die het erg leuk vonden dat ik ze kwam helpen; Dr. Anouk, come here! En daar kon ik dan na de moeder 2 keer te laten persen het volgende kindje al weer aanpakken.

Ik stond heel de week met Pascal, een mannelijke verloskundige die goed Engels spreekt en waar ik veel van kan leren, maar vooral ook veel mee kan lachen. Er komt een vrouw gebukt binnen gelopen, ze klimt met veel moeite het bevalbed op. Dat zie je hier niet vaak, deze vrouwen zijn namelijk echt bikkels als het aankomt op bevallen (zonder ruggenprik 😉). Ik ga haar toucheren om te kijken hoeveel ontsluiting ze heeft en ik roep direct Pascal, want ik stuit met voelen al snel op een hoofdje. Hij maakt snel de spullen klaar en na 2 keer persen is het kind er. Om daarna de placenta geboren te laten worden druk je altijd op de buik van de moeder om te voelen of de baarmoeder ook goed samenknijpt. Dit deed ik direct omdat ik dacht wat blijft deze buik groot? Ik leg mijn hand neer.. Pascal, there is another one! Pascal dacht toen volgens mij “die co uit Nederland snapt er niets van”, dus hij zegt tegen mij dat dat helemaal niet kan. Ik laat hem ook eens goed voelen en hij kijkt mij ineens verschrikt aan en zegt; shit, there is another one! Daar sta je dan als coassistent plots een tweelingbevalling te doen, dit is in Nederland iets waar de gynaecoloog en de gynaecoloog in opleiding bij staan. Als co mag je misschien in een hele verre hoek in de kamer meekijken, maar het zelf doen? Geen denken aan.. Gelukkig kwam op dat moment Marloes binnen lopen die een andere vrouw ging helpen, over het gordijn riep ze tips naar hoe ik het moest aanpakken. En daar waren dan 2 prachtige kindjes van 1.9 en 2.1 kg, die ik nadat ik ze als een soort burrito in kitenge’s had ingepakt rustig bij moeder neer kon leggen. Met die ervaring opdoen op de verloskamers gaat het hier volgens mij wel goedkomen..

En voor wie er een mail wil krijgen als ik een verhaal heb geplaatst, je kunt helemaal onderaan de pagina je mailadres invullen! 

Foto’s

6 Reacties

  1. Monic:
    3 juli 2022
    Mooi verhaal weer, fijn om je zo te kunnen volgen. Die gekke co 😜 uit Nederland maakt daar heel wat mee. Leuk ook al die foto's met de blije kindjes, en elke zonnestraal opvangen zo kennen we je! Groetjes pap en mam
  2. Karin Verhoeven:
    4 juli 2022
    Leuk om te lezen Anouk! Je maakt genoeg mee zo te horen😄
  3. Jacqueline Zandbergen:
    4 juli 2022
    Geweldig om dit te lezen.
    Heel wat anders dan het GHL of de Duinrand.
    Jullie zijn toppers daar !
    Heel veel plezier en succes.
    Lieve groetjes jacq
  4. Wilgret:
    5 juli 2022
    Weer mooi geschreven Anouk 👍 Kijk uit naar de volgende. Hoe jij iets verteld, lijkt het of ik er zelf bij ben. Lieve groetjes Wilgret. 😘
  5. Lieke:
    8 juli 2022
    Zoooo gaaf nouk, superleuk dat je zoveel ervaring op kan doen!! De verhalen klinken echt top 🤩
  6. Eelke:
    10 juli 2022
    Wat een ervaring! Super leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt daar!