Kuendesha gari

Week 8 alweer, wat vliegt de tijd voorbij! Deze week sta ik weer op Maternity, waar het nu toevallig niet zo druk is en ik uiteindelijk veel op de poli bij Marloes zit. Het zijn weer drukke dagen en we zien veel patiënten achter elkaar door. Nu we er al wat langer zijn herken je sommige patiënten die terugkomen en dan is het leuk om te zien dat het beter met ze gaat. Ook al heb je hier dus niet altijd alle diagnostiek zoals in Nederland en kun je niet ieder ziektebeeld onderscheiden, het meeste kun je alsnog goed behandelen. 
Ik merk dat nu ik hier langer ben ik niet meer zo onder de indruk ben van iedere casus, wel is er deze week één waar we allemaal van schrikken. Een meisje van 6 jaar oud is in de avond opgenomen vanwege ernstige Malaria, maar bij de opname heeft de clinical officer ook een wond op haar rechtervoet ontdekt. In de ochtendoverdracht verteld hij dan ook dat ze daar een wond heeft zitten door een slangenbeet en dat het belangrijk is dat een arts de wond vandaag beoordeeld. Het is verschrikkelijk wat we aantreffen, een hele misvormde vergroeide voet, waar de huid aan de bovenkant weg is en een grote wond is. Hier loopt dit meisje al  maanden mee rond en de traditional healer heeft dit een beetje schoongemaakt begrijpen we. Als witte artsen zijn wij van mening dat amputeren voor haar de beste optie is, maar ouders stemmen hier niet mee in en de Tanzaniaanse mening is ook dat het beter is om een misvormde voet te hebben dan helemaal geen. We zijn het daarom nu goed aan het verzorgen in de hoop dat er een huidtransplantatie kan worden gedaan. Ondertussen zien de ouders de noodzaak er nog niet helemaal van in en die vragen iedere dag of ze naar huis toe mogen. Ik vind het schrijnend om te zien dat dit meisje door de keuze van ouders, mogelijk beïnvloed door financiën, de rest van haar leven met een verminkte voet rondloopt. In plaats van dat we nu veilig thuis erbij halen, proberen we het nu zo aangenaam mogelijk te maken voor haar en ik geef haar een knuffeltje uit Nederland alvorens ik haar weer moet pijnigen om de wond te reinigen. Dit is het een van de eerste keren waarop ik denk, in Nederland is dit echt veel beter geregeld. 

Op vrijdag nemen we weer een dag vrij voor de verandering, we vertrekken om 4 uur ’s ochtends al richting Chipiti. Innocent, de chauffeur van het ziekenhuis gaat namelijk medicatie ophalen en hij vertrekt dan altijd erg vroeg. Maar dankzij hem hebben we een gemakkelijke manier om in Chipiti te komen, waar we een auto kunnen lenen. De oude auto van Anne en Carolien, de tropenartsen die nu weer in Nederland zijn. We gaan dit weekend weer naar Mtwara, waar we ons eerste weekendje ook hebben doorgebracht en na een rit van 3 uur kunnen we ontbijten bij het zwembad! De autorit was wel even wennen, mensen rijden hier links en er zitten slechte stukken wegdek tussen met gaten die je moet mijden. Ook hebben we van Flip geleerd dat je bij de politie controles altijd 50 km per uur moet rijden en als je wel een boete krijgt, dan moet je ze zwart afkopen of anders om het bonnetje vragen (want dan kunnen ze het niet zelf houden). Als ik voor de eerste keer wordt aangehouden door de politie schiet mijn hartslag toch wel omhoog. We begroeten hem vriendelijk in het Swahili en dan zegt hij iets wat we beiden niet verstaan, hij schakelt over naar het Engels en zegt; you are so cute. Oh, mijn hartslag daalt al direct weer, van hem hoef ik geen boete te verwachten. Na een praatje mogen we weer verder rijden en zo gaat het eigenlijk het gehele weekend met de politie stops.

In Mtwara gaan we op zaterdag snorkelen, helaas regent het en is de boottocht iets minder plezierig dan verwacht, totdat de kapitein een walvis spot in de verte! We varen er naartoe en uiteindelijk zien we lange tijd een moeder met haar baby spelen in het water, erg indrukwekkend om te zien. De moeder kan wel tot 18 meter lang zijn en je ziet haar soms maar een klein beetje boven water komen, terwijl de baby rondspringt als een dolfijn. Hierna moet het snorkelen nog beginnen, maar ook dat valt zeker niet tegen! Voor mij de eerste keer om te snorkelen en ik vind het onwijs mooi om alle vissen en het koraal te zien, we kunnen er allebei geen genoeg van krijgen. 

Op zondag rijden we verder, we gaan richting Kuchele, een idyllisch strandje op een schiereiland. We weten een afsnij route en ik rijd uiteindelijk door zandpaden naar het strand toe, het is nog een heel avontuur om hier te rijden met alle losliggende stenen en gaten in de weg. Uiteindelijk bereiken we de plek en na een snelle eerste duik in de zee, slaat het weer helemaal om en wordt het ijskoud. Het waait ongelofelijk hard en het is super bewolkt, gelukkig zijn ze net een nieuw huis aan het bouwen aan het strand en dat blijkt de enige plek waar we uit de wind kunnen zitten. Met blauwe lippen neem ik plaats en ons tentje wordt in het huis gezet omdat ze zien dat ik het zo koud heb. In plaats van een beloning voor de gedurfde autorit voelt dit echt als een straf, gelukkig kan ik er later wel om lachen en ben ik toch blij dat we er zijn geweest! 

Op de terugweg naar Mnero gaan we nog op bezoek bij Dr. Makotha, hij is bij zijn gezin op 3 uur rijden van Mnero. Het is leuk om zijn huis te zien en we ontmoeten zijn jongste zoon, Makotha wil direct een foto hebben en zegt tegen hem; Go sit with your sisters. Heel grappig om te zien dat hij het ook zo leuk vind dat wij op bezoek zijn, zijn vrouw komt net van haar Chamba af. Zijn vrouw werkt als verpleegkundige op Maternity, maar werkt daarnaast veel op het land. Het is voor mensen heel normaal om hier meerdere inkomens te hebben. Ze verbouwen cashew noten en we krijgen daarna een hele uitleg over dat de eerste cashewnoten nu van de bomen vallen. Terwijl we in Nederland soms klagen over de prijs, ga je hier beseffen waar die prijs vandaan komt. Het duurt een lange tijd voor je de noot hebt zoals wij die uit de supermarkt kennen. Nadat we nog weer een aantal foto’s maken zetten wij de reis voort, we moeten namelijk ook nog naar de markt en in de avond staat er weer een sherehee op het programma. Het is namelijk een vrije dag op maandag, nane-nane, oftewel 8 augustus. We drinken nog een paar biertjes, maar verder is de sherehee vooral weer veel harde muziek en dansende mensen, ook dit went duidelijk al.