Mnero nitakumiss

Hier zit ik dan, in Johannesburg mijn allerlaatste blog te schrijven (met daarna uitstelgedrag, waardoor ik hem nu pas online zet). Na 10 onbeschrijfelijke weken, waarin ik ontzettend veel heb geleerd, heb genoten, mooie mensen heb ontmoet en helemaal op ben gegaan in de Tanzaniaanse gebruiken, is het nu klaar. Maar klaar, zo voelt het eigenlijk nog helemaal niet, het lijkt alsof ik op vakantie ga en daarna weer terug aan het werk ga in Mnero. Helaas is de werkelijkheid toch anders, dit was echt de laatste week.

Maar het was wel een mooie week, ik heb geprobeerd om er nog zoveel mogelijk uit te halen. Het begon al goed op maandag, waar ik weer samen met een van de clinical officer studenten de poli ben opgestart. Het voelt wel lekker dat ik dit nu kan doen en ook wel leuk om te oefenen hoe het straks in Nederland als ANIOS is, zelf nog moeten uitvogelen hoe het precies allemaal moet, terwijl er ondertussen wel een student met je meekijkt die ook graag begeleiding wil. Ik heb ineens veel meer respect voor al die jonge ANIOS!

De laatste week is ook direct de week om alle projecten op te pakken waarvan we al 10 weken zeggen dat ze nog moeten gebeuren, maar waar we toch iedere keer net te druk voor waren. Zo maken we een systeem zodat oude röntgenfoto’s voortaan gemakkelijk teruggevonden kunnen worden, deze lagen eerst namelijk met alle jaren door elkaar en nu zijn ze gesorteerd. Ook komt de moeder van Stella op bezoek en zij heeft een hoop voor ons meegenomen. Zo vonden we het tijd voor nieuwe privacy gordijnen op de maternity, zijn daar hard nieuwe hechtsets nodig en hebben we voor alle afdelingen een goede thermometer gekocht. Na 10 weken bedenken wat er nodig is, blijkt het extra leuk te zijn om alles uiteindelijk uit te voeren en de blije gezichten van de collega’s te zien wanneer ik ze de nieuwe thermometers uitleg.

Deze week heb ik ook de dienstdoende arts gevraagd om mij te bellen als er nog een operatie is, want slapen, dat kan in Nederland ook wel weer! Ik word op dinsdagochtend uit mijn bed gebeld om een keizersnede te assisteren, voor het eerst mag ik bij een keizersnede iets meer mee opereren en ik vind het geweldig om te doen. Misschien heb ik altijd toch iets te makkelijk geroepen dat chirurgie niets voor mij was, want dat begin ik sterk te heroverwegen. Een eerste baan op de chirurgie, ik sluit het niet meer uit.

Stella en ik geven deze week ook onderwijs aan de clinical officer studenten, ik leer ze hechten en Stella leert ze op de juiste manier een bloeddruk meten en omgaan met een steriel veld. Eerst lijken ze niet zo heel erg gemotiveerd te zijn, maar uiteindelijk doet iedereen enthousiast mee. Als Marloes komt kijken moet ik ook lachen, een paar weken geleden was ik zelf nog onzeker over mijn hecht skills, maar nu leg ik het de studenten uit alsof ik het al jaren zo doe! Eigenlijk geeft dit ook precies weer hoe ik me de laatste week heb gevoeld, continue beseffen hoe veel ik heb bijgeleerd in deze korte periode.

De laatste dag sluiten we af op een bijzondere manier, we zijn al goed voorbereid door Flip, want op vrijdagochtend wordt toch ook echt een speech van ons verwacht. We vragen mama Aquina om 2 bananencakes te bakken, zodat we iets hebben om uit te delen. En op donderdagavond bereiden we in ons beste Swahili een speech voor, welke goed wordt ontvangen. (te zien bij de video's) We krijgen vrijdag zelfs de vraag wie voor ons de speech heeft geschreven, omdat ze dachten dat wij dat nog niet konden. Na de speech gaan we de cake uitdelen op de typische Tanzaniaanse manier, met een satéprikker de stukken in iedereen zijn mond uitdelen, een bijzondere ervaring. Er komt nog een mooie speech van dokter Ray, compleet in het Swahili, dus Stella en ik knikken en lachen bij het grootste deel terwijl we er bijna niets van verstaan. Maar later begrijpen we van Marloes en Flip dat hij onze inzet voor het ziekenhuis een voorbeeld vond voor iedereen en het leuk vind dat hij ons zo vooruit heeft zien gaan. Gelukkig begrijpen we zeker het laatste deel van de speech wel, waarin hij voorbeelden opnoemt van waar we ons voor hebben ingezet en waar onze groei in zichtbaar was, waardoor we nog oprecht kunnen reageren!

De laatste dag is, naast de speech een bijzondere dag waarop er weer veel zaken gebeuren die niets met de medische zorg te maken hebben, maar eerder met het management van een ziekenhuis. Wat soms ook de nodige frustraties oproept, maar daarom ook wel weer een passende laatste dag van dit avontuur is. Uiteindelijk krijg ik op vrijdag wel nog een cadeautje, nog een keer samen met Marloes en dr. Makotha opereren, een maagperforatie dus de hele buik zit weer vol viezigheid. Ik kom om 18.30 thuis en om 19.00 staat het bezoek al in de tuin. We hebben de collega’s waar we het meeste contact mee hebben gehad uitgenodigd voor een etentje. Het wordt een gezellige avond, waar we nog een mooi cadeau krijgen. Een foto in een lijst met korte tekstjes geschreven door de mensen die er die avond ook zijn. Een hele mooie herinnering.

Zaterdag hebben we nog een hoop plannen, met Flip heb ik al heel de week het plan om zelf kaas te gaan maken. Ook ga ik met Stella nog cadeautjes uitdelen aan collega’s, we hebben foto’s afgedrukt en daar een tekst opgeschreven waar iedereen erg blij mee is. Ook wel gek om afscheid te nemen, aangezien ik nog steeds niet het gevoel heb dat ik naar huis toe ga. In de avond wil ik heel graag nog 1 keer naar de erwt toe, ons favoriete uitzichtpunt. We zorgen dat we lekkere snacks hebben en samen maken we pizza, samosa’s en bruchetta.

Op de erwt genieten we van het uitzicht en van het kampvuur dat voor ons wordt gemaakt, als we al een hele tijd lekker zitten gaat Flip voor de laatste keer nog wat hout op het vuur gooien en terwijl hij met zijn zaklamp op zoek gaat naar hout roept hij ineens; een slang! Zit er op 1 meter van ons vandaan een erg dodelijke slang op de rots, die vond het kampvuur blijkbaar ook interessant. Hierna durven we allemaal niet meer te gaan zitten en verplaatsen we ons toch maar weer naar huis. In 10 weken geen enkele slang gezien en deze week is dit al de 2e, er lag namelijk deze week ook een green mamba op ons hek van de tuin. Mm, misschien is het toch wel terecht dat we al 10 weken met een zaklamp in het donker lopen en altijd worden gewaarschuwd voor slangen, ze bestaan dus toch wel!

Zaterdagavond geven we Marloes en Flip ook uiteindelijk hun fotoboek, hier heb ik in Kochele hard aan gewerkt, maar toen kon ik hier niet over schrijven aangezien zij ook mee lezen. Als we door het fotoboek bladeren besef ik nogmaals wat voor avonturen we de afgelopen 10 weken hebben meegemaakt en hoe speciaal deze tijd was.

Ook is het tijd voor mijn beoordelingsgesprek, wat een heel mooi gesprek is waarin we bedenken wat ik ook alweer allemaal heb gedaan. En dat is een hoop! Als ik het zo samen met Marloes bespreek voelt het echt alsof ik hier veel langer ben geweest dan 10 weken, ik heb zoveel ervaring opgedaan, op medisch vlak, maar ook persoonlijk vlak. Veel verschillende ziektebeelden gezien, veel schrijnende situaties meegemaakt, maar ook heel veel positieve, niet alleen als arts ben ik gegroeid maar ook heb ik gemerkt dat ik het geen enkel probleem vind om mezelf onder te dompelen in andere gebruiken, met soms de nodige frustraties, maar als ik erop terugkijk vooral gelukkige momenten.

Wat ga ik deze plek missen! Al denk ik dat ik het voorlopig nog op de voet blijf volgen, ik ben benieuwd naar alle opkomende projecten die Flip en Marloes verder op gaan zetten. Ook ben ik samen met Flip de instagram aan het activeren (@mnerohospital), wat ik vanuit Nederland verder door wil gaan zetten. En daarbij hebben we een prachtig bedrag opgehaald voor het ziekenhuis, mede dankzij al jullie donaties! We hebben nu een bedrag van 3594,42 ingezameld, van dit geld willen we een nieuwe echo gaan kopen welke 4000 euro kost. Ik had nooit durven hopen dat we zoveel geld zouden inzamelen en de echo dus bijna zelf kunnen kopen! Echt geweldig om dit na zo’n bijzondere ervaring terug te kunnen doen voor het ziekenhuis.

Er zijn nog honderden verhalen die ik zou kunnen vertellen, maar die vertel ik jullie graag onder het genot van een glas wijn en een kaasplank. Voor nu is het avontuur voorbij en is het tijd voor een geweldige vakantie in Zuid-Afrika samen met Koen, het bloggen houdt op, maar ik ga mijn reis wel bijhouden via polarsteps. Voor wie het leuk vind om ook deze reis te volgen, dat kan via: 

https://www.polarsteps.com/AnoukRoestenburg/5575373-zuid-afrika?s=E05F4683-38E9-4CDA-BC40-647D76C6F94C

Asanté sane voor het lezen van mijn blog de afgelopen weken en tot snel!