Kuugua

Een week van ups en downs. Week 6 begon met een heerlijk weekend, Marloes had weer dienst en deze keer zou Stella met haar meedoen. Ik begon het weekend dus heerlijk met een dag in de zon liggen, een beetje slapen, een beetje lezen en met mensen bellen. Totaal geen straf! Op zaterdag zijn Stella en ik naar de erwt (een soort uitstekende rots) gewandeld, een wandeling van 5 km waar we een biertje dronken en een geweldige zonsondergang keken met iets van 30 kinderen om ons heen. Als we dachten dat de zonsondergang en het maken van 1000 foto's met de kinderen al magisch was, dan hadden we de terugweg nog niet gezien. Wanneer de zon hier onder gaat duurt het nog een half uur tot het echt donker is, in dit half uur kleurt de lucht helemaal oranje en krijg je meest prachtige vergezichten. Samen met de kinderen begonnen we aan onze tocht terug, terwijl de jongste allemaal omstebeurt hand in hand met ons wilde lopen, liepen de oudere kinderen voorop. Al zingend en dansend stampten ze het zand omhoog, wat in combinatie met de ondergaande zon voor een geweldig beeld zorgde. Ik kon alleen maar lachen en genieten van wat voor mijn ogen gebeurde. Dit alles heb ik deels ook vastgelegd, dus kijk vooral tussen de video's voor dit prachtige moment!

De dag erna ging ik samen met Flip, dokter Makotha en administrator Erik naar de markt in Nachingwea, een uur rijden van Mnero. Hier deden we onze wekelijks inkopen, maar samen met Flip en dokter Makotha ging ik ook lunchen en bier drinken. Dit was ook een hele ervaring, al snel kwam ik erachter hoe het moet voelen om een bekende Nederlander te zijn! Er werden vele foto's gemaakt en volgens Makotha is dit zodat ze later tegen iedereen kunnen zeggen ik heb een keer een witte aangeraakt, kijk maar ik heb een foto als bewijs. Of dit echt zo is, is dan wel weer de vraag, want Makotha heeft wel vaker sterkere verhalen. Zo leert hij mij ook dat vrouwen die hun push up bh zo dragen dat hun borsten bijna hun kin raken, op zoek zijn naar een man. Of dit echt zo is, daar zal ik nooit helemaal achter komen, maar het maakt de zoektocht voor mannen in ieder geval wel makkelijker! 

Deze week werk ik ook weer met name op de verloskunde, waar het gelukkig erg druk is! De ene na de andere zwangere komt binnen en ik kan mijn pret niet op. Wat ik erg leuk vind is dat ik merk dat het me allemaal steeds gemakkelijker afgaat en hierdoor voel ik me dus ook zelfverzekerd. Zo gaat er ook een moeder bevallen (met eclampsie/convulsies) die 34 weken zwanger is, het is dan dus altijd de vraag hoe het kindje het gaat doen. In plaats van dat ik me heel veel zorgen maak, zorg ik dat de NICU gereed is voor gebruik, bel ik Marloes volgens afspraak op het moment dat het kindje bijna geboren is en sta ik rustig de bevalling te doen. En als je voorbereid bent op het ergste is het altijd mooi om te zien dat er dan een hartstikke gezond kindje van 1.2 kilo wordt geboren! Deze bevalling zorgt er wel voor dat ik deze nacht maar 3 uur slaap en uiteindelijk binnen 36 uur 29 uur werk, dat zijn nog eens tijden, maar hier doe ik het met alle plezier. 

Marloes en Stella gaan deze week een dag op outreach en dokter Makotha wordt daar ook ingewerkt, wat er dus voor zorgt dat ik met dokter Ray in het ziekenhuis overblijf. Hierdoor word ik voor veel problemen gevraagd, wat heel leerzaam is. Ik voel me meer basisarts dan coassistent en word nu ook geforceerd tot het praten van Swahili met patiënten. Het helpt dan altijd wel als ze zelf zinnen maken van de paar woorden die ik zeg, zodat ik bevestigend kan knikken als ze het goed begrijpen! Dokter Ray is daarnaast niet erg fan van het maken van echo's en ik vind dit juist een van de leukere dingen, samen met Frank maak ik dan ook alle echo's deze dag. Frank wil heel graag medicijnen gaan studeren en vind het dus ook leuk om te leren hoe hij echo's maakt. Ik laat hem dus heel de dag de echo's maken en help hem waar nodig, een heel groot besef moment dat ik nu ineens het sta uit te leggen terwijl ik 6 weken geleden zelf eigenlijk geen idee had. Mijn leercurve is hier zo ontzettend stijl dat je soms bijna vergeet wat je dagelijks bijleert. 

Op vrijdag sluit ik mijn week weer af op de verloskamers, waar het ongelofelijk druk is. In de ochtend hebben we al 4 bevallingen en ik kom er niet eens aan toe om de ochtendvisite te lopen. Als rond 12 uur een patiënt ongeduldig vraagt waar we blijven, omdat ze vandaag met onslag mocht en nog steeds geen arts heeft gezien moet ik lachen. Dit is een van de eerste keren dat ik een patiënt hoor vragen waar de arts toch blijft, dat gaat in Nederland toch ook echt weer anders. Snel doen we de visite tussen alle bevallingen, 7 in totaal, door. De een na de ander blijft binnen komen en hoewel een vrouw net is bevallen stuur ik haar na 5 minuten al naar de afdeling, omdat de volgende vrouw binnen komt en we het bed nodig hebben. Bij één vrouw heb ik nog net tijd om handschoenen aan te trekken terwijl ik roep zuchten zuchten, ik zie het kind er al zuchtend uitkomen en ben nog net op tijd om het aan te pakken. Dan is het toch wel fijn om te merken dat je al voldoende ervaring hebt opgedaan om niet direct in de stress te schieten.

Zoals ik deze blog begon is het een week van ups en downs, naast al deze geweldige ervaringen gebeurd er helaas op vrijdagavond voor het eerst iets heftigs waar ik echt even van bij moest komen. Ook heb ik getwijfeld of ik dit wel wilde delen, maar helaas is dit wel de werkelijkheid en dat hoort dus ook in deze blog. In plaats van dat ik om 15.00 naar huis ga blijf ik zoals zo vaak nog in het ziekenhuis omdat het nog steeds druk is op de verloskamers en iedere ervaring die ik hier mee kan pakken grijp ik met beide handen aan. En maar goed ook dat ik er was, want er gaan 2 vrouwen tegelijkertijd bevallen en Nora stond anders alleen op de verloskamers. Terwijl Nora de ene bevalling begeleid, sta ik bij de andere. Deze moeder gaat bevallen van haar eerste kindje en dit duurt dus altijd wat langer, ik probeer haar te coachen hoe ze moet persen en langzaam zie ik het kindje komen. Alles lijkt helemaal goed te gaan met moeder en kind, tot dat het hoofdje wordt geboren. Normaal als het hoofdje wordt geboren kun je als verloskundige een handeling doen waardoor je het kindje helemaal geboren kunt laten worden, terwijl ik deze handeling deed had ik direct door dit gaat niet goed, het kindje zit vast. Nora stond gelukkig ondertussen  naast mij en ik laat haar het ook proberen, direct roept ze it is stuck! Call dr. Ray! Terwijl zij onze achterwacht gaat bellen probeer ik het kind alsnog geboren te laten worden. Wat er gebeurd heet in medische termen een schouderdystorcie, dit betekent dat de schouder van het kind blijft haken achter het schaambot van de vrouw. Om het kind dan alsnog geboren te laten worden heb je bepaalde manouvres nodig die ik helaas niet goed genoeg beheers om ze direct toe te kunnen passen. Gelukkig bleef ik wel rustig en met logisch nadenken heb ik binnen enkele minuten (die voelen als uren) alsnog een kindje in mijn handen. Helaas zijn hier enkele minuten al cruciaal, met name omdat de navelstreng wel al geboren was en deze werd afgeklemd, wat er dus voor zorgt dat het kind al die minuten geen bloed kreeg en dus geen zuurstof. We snellen naar de NICU met een levenloos kind in de hoop dat deze snel zou gaan huilen, dokter Ray arriveert en ik bel er Marloes ook nog bij. Helaas gaat het in plaats van vooruit alleen maar achteruit en zo sta ik met dr Ray een kindje te reanimeren. Na meer dan een half uur proberen zegt Marloes tegen mij Anouk we moeten stoppen. Het kindje is niet sterk genoeg om zelf adem te halen en heeft waarschijnlijk zo'n zuurstof tekort gehad dat het ook geen (goed) leven meer zou kunnen lijden. Op dat moment breek ik helemaal en de spanning en schuldgevoel van het afgelopen half uur komt er in een keer uit. 

Op dit soort momenten is het fijn dat Marloes er is omdat zij kan relativeren en zich goed kan inleven hoe het is om voor het eerst een kindje te verliezen en mij even al het werk uit handen neemt zodat ik kan bijkomen van de schrik. Hierna hebben we gelukkig tijd om na te praten, aangezien ik van Marloes samen met haar moet wachten op de laatste vrouw die ligt te bevallen, ze wil dat ik direct weer een bevalling doe zodat ik meteen over die eerste keer heen ben. Door het napraten met Marloes zie ik in dat ik geen fout heb gemaakt en dat een schouderdystorcie niet iets is wat je aan kan zien komen en ik dus niet eerder een arts erbij had kunnen bellen om me te ondersteunen. Dit haalt al een deel van mijn schuldgevoel weg.  Wat ik me in dat halfuur ook continue afvroeg is of ik wel bekwaam genoeg ben om de bevallingen in mijn eentje te doen. Ook dit heb ik ondertussen naast mij neer kunnen leggen, want ik stond niet alleen, maar Nora lukte het ook niet en het is de vraag of het een arts wel veel sneller was gelukt. Het is helaas zo dat er soms kinderen overlijden door bepaalde complicaties bij de geboorte en hier hoort het helaas nog meer bij het leven dan wij in Nederland gewend zijn. Het is hier niet zo dat je een noodbel indrukt en er vervolgens binnen enkele seconden verpleegkundigen, verloskundigen, gynaecologen en kinderartsen in je kamer staan om je te ondersteunen. 

Ook al hoort het hier meer bij het leven en halen ze rust uit de gedachte dat God het zo heeft gewild, op mij maakt het grote indruk en ik kijk toch met mijn Nederlandse kader en blijf maar denken deze vrouw is haar eerste baby verloren. Het kost me een paar dagen en een hele hoop telefoontjes, gesprekken met Marloes en Stella en  gestudeer op alle richtlijnen over schouderdystorcie  of andere complicaties tijdens bevallingen om eindelijk in te zien dat ik heb gedaan wat ik kon en hier alleen maar van kan leren voor de volgende keer. Dat is het minste wat ik voor deze moeder en dit kind kan doen, in de hoop dat ik de volgende wel kan redden.

doneren kan overigens nog steeds via: https://donorbox.org/anouk-en-stella-in-mnero