Mama Pole

Alweer week 9, Stella en ik maken al lijstjes van wat we eigenlijk echt nog een keer willen doen, want het einde is nu helemaal in zicht!

Vanaf deze week zijn we niet meer de enige studenten in het ziekenhuis, er zijn namelijk 9 clinical officers in opleiding in Mnero “gedropt”. Zij zitten in hun laatste jaar van de 3 jarige opleiding en dit is voor velen de eerste en ook direct laatste stage op het werkveld. En hij duurt maar 5 weken, veel te kort als je het mij vraagt. Ik vind het heel bijzonder dat er 9 studenten in Mnero komen, als je vergelijkt dat er 3 artsen en 2 clinical officers werken. Maar dit blijkt heel normaal te zijn, omdat er gewoon te weinig opleidingsplekken zijn. Dit betekend dus ook dat Stella en ik komende 2 weken ook bij alles wat we doen minimaal 2 studenten hebben die meekijken. Sommige zijn erg enthousiast en gemotiveerd en dan is het leuk om dingen uit te leggen, gelukkig spreken er een aantal goed Engels. Het verbaasd me soms wel wat hun klinische kennis is, dan ben ik met een uitleg bezig en dan wordt er een vraag gesteld waardoor het pijnlijk duidelijk wordt dat ze 2 jaar echt alleen maar theorie hebben geleerd en dus nog niet echt begrijpen hoe het lichaam daadwerkelijk werkt. Zo wordt de vraag gesteld of een man met een voetwond een grotere kans heeft op deze wond omdat hij chauffeur van beroep is en dan dus veel zijn voet gebruikt. Eerst denk ik dat ik de vraag niet begrijp, maar dan besef ik dat dit misschien best een logische vraag is als je nog veel ervaring mist. Even schakelen wel. 

Deze week ben ik verantwoordelijk voor het schoonmaken van alle wonden, we hebben ondertussen een hele collectie verzamelt. Waaronder Cleatus, de man waar ik in een van mijn eerste blogs over vertelde met een ernstige wond door een slangenbeet. Zijn wond is al deels goed hersteld, maar er blijft telkens wat viezigheid op komen wat dan dagelijks goed moet worden schoongemaakt. Al snel wordt duidelijk dat ik het grondiger schoonmaak dan de wond verpleegkundige tot nu toe heeft gedaan. Als hij mij in de ochtend ziet begint hij al te huiveren, maar hij is het er gelukkig wel mee eens dat het er beter uit is gaan zien. Helaas zijn hier geen verdovende sprays, of kortwerkende morfine tabletten beschikbaar, waardoor het schoonmaken gaat onder Pole, wat sorry betekend. In mijn beste Swahili probeer ik hem uit te leggen waarom ik het doe, wanneer hij ineens in het Engels reageert. Deze man ligt nu al 6 weken opgenomen, maar heeft me tot nu toe altijd laten stuntelen in het Swahili. Zo typisch!

Lucas is een andere man op de afdeling met een ernstige voetwond, ook hij ligt al 3 weken opgenomen. Je krijgt hier wel snel een band met de patiënten die langer opgenomen liggen en ik moet dan ook altijd lachen als ik op de mannenafdeling ben. Lucas en Cleatus zijn samen grapjes aan het maken over dat ik hardhandig ben en aan het einde van de week hebben ze zelfs een bijnaam voor me bedacht; mama Pole. Maar het resultaat mag er zijn, de wonden zijn goed aan het herstellen nu het niet alleen maar met de zachte hand wordt schoon gemaakt! 

Op donderdag staan er 3 operaties op het programma, maar Dr. Makotha is nog bij zijn gezin en de anesthesiemedewerker heeft een compensatiedag. Gelukkig is Dr. Ray aanwezig, als hoofd van de anesthesie neemt hij die taak vandaag op zich. Het enige probleem wat zich dan aandoet, wie doet de poli? Nou daar weet ik natuurlijk wel een oplossing voor, ik zeg tegen Marloes dat ik het wel wil doen samen met een clinical officer student die goed Engels spreekt. Nu kan ik echt eens voelen hoe het is als basisarts en ik moet alle behandelingen nu zelf bedenken, ondertussen probeer ik ook nog wat uit te leggen aan de studente. Ik merk dat ik het wel heel leuk vind om alles zelf te doen en hoe relatief makkelijk de echo me tegenwoordig ook afgaat. De eerste 2 zwangere vragen natuurlijk direct wat voor geslacht de baby heeft, ik denk gezien te hebben dat het allebei meisjes waren, maar heb nu Marloes niet als back-up die me normaal altijd bevestiging geeft. Toch wel spannend om te zeggen en er ineens alleen voor te staan. 

Na ongeveer 20 patiënten gezien te hebben komt Stella me aflossen en ga ik de laatste operatie mee doen, wat een hele leuke operatie (hydrocèle) is. Ik merk dat ik melig ben geworden van de inspanning op de poli en sta met Marloes te grappen op OK. We zeggen hier heel vaak tegen elkaar dat je hier echt een andere band hebt met je supervisor dan in Nederland. Dat blijkt ook maar weer als ik weer eens iets te direct reageer. Marloes vraagt me of we nog een pincet hebben en ik antwoord; nee die heb jij net op de grond gegooid. Oeps, dat moet ik in Nederland straks niet per ongeluk ook tegen mijn supervisor gaan zeggen, want dan kan ik het wel vergeten! 

In het weekend is het eindelijk weer eens zonnig, ik lig 2 dagen heerlijk op mijn stretcher, helaas zonder internet dus alle geplande telefoontjes kan ik wel vergeten. Op zaterdag gaan we na 8 weken wachten eindelijk de Dango Limbo beklimmen. Dit is een berg die we altijd zien als we Mnero uit rijden. Flip heeft deze ooit eerder beklommen, maar toen stond het gras zo hoog dat je bijna vroeg om een slangenbeet. We hebben nu gewacht tot het wat droger is, in de hoop dat we hem nu veilig kunnen beklimmen. Frank, de clinical officer wil ook mee en we nemen Oscar, de ober van de bar in Mnero ook mee. Met name omdat hij wel slangen durft te vermoorden, want daarvoor zijn we bij Frank echt aan het verkeerde adres. Ik vind het een uitdagende tocht naar boven, door toch nog wel lang gras en steile rotsen, maar als we dan na 1 uur en 1 kwartier op de top zijn en een koud biertje drinken was het alle inspanning waard! We genieten van het mooie uitzicht en dan begint de tocht terug alweer. Net op tijd zijn we in Mnero want Janga voetbalt tegen Simba, een soort PSV-AJAX voor de Johan Cruijf schaal. We kijken dit bij Erik in huis met een hele groep mensen, niet iedereen heeft hier namelijk een televisie. Uiteindelijk wint Janga met 2-1 en de meerderheid is ook Janga fan dus er wordt flink gejuicht en zelfs het zoontje van Erik, die pas 2 jaar oud is doet de bekende Janga move. 

Ik sluit het heerlijke weekend op zondagavond nog af met een keizersnede samen met Dr. Ray, waar ik complimenten krijg over hoe snel en mooi ik tegenwoordig hecht. Heel leuk om te horen dat het iedereen opvalt hoeveel ik in die 9 weken heb geleerd. Dr. Ray zegt zelfs dat hij me de volgende keer wel meer willen laten opereren, dat moet dan komende week gebeuren, want het einde is helaas nu echt in zicht!