Likizo

Na de laatste blog is het tijd voor weer een positieve blog, week 7 alweer en dit is een heerlijke week. We werken alleen maandag/woensdag deze week, dit omdat Marloes naar een congres moet in Kilwa (8 uur rijden) over maternale en perinatale sterfte. In het weekend zitten Marloes, Stella en ik uren in de file room te zoeken naar alle files over vrouwen met een keizersnede in de voorgeschiedenis, we willen namelijk bewijzen dat deze vrouwen ook vaginaal kunnen bevallen. Iets wat in Nederland trial of scar wordt genoemd, dit houdt in dat een vrouw na een keizersnede probeert vaginaal te bevallen, waarbij de baby goed wordt gemonitord om op tijd in te grijpen mochten er complicaties ontstaan. Waar je bang voor bent is dat de baarmoeder scheurt en dit kan tot sterfte van het kind lijden als je het niet op tijd doorhebt. Door deze complicatie wordt er hier in Tanzania vaak gekozen om weer een keizersnede uit te voeren. Helaas betekent dit dat vrouwen dan maar 3, soms 4 keer zwanger kunnen worden. Na een 3e keizersnede is het risico op een baarmoederscheur namelijk zo groot dat er wordt geadviseerd om te steriliseren. Dan denk je 3 kinderen is toch best mooi? Helaas is hier het sterftecijfer onder kinderen tot 5 jaar nog relatief hoog en betekent het dus bijna nooit dat als je 3 keer bent bevallen je ook 3 levende kinderen hebt. Het zou dus goed zijn als hier ook vaker wordt geprobeerd om vrouwen vaginaal te laten bevallen. Uit ons onderzoek halen we uiteindelijk dat in Mnero sinds januari 40% van de vrouwen met een previous scar vaginaal is bevallen zonder complicaties (nog steeds een lager succes getal dan in Nederland), Marloes gaat dit presenteren op het congres in de hoop dat zo meer ziekenhuizen dit beleid gaan volgen. 

Aangezien Marloes op dinsdag al de bus naar Kilwa pakt zijn Stella en ik samen met Dr. Ray en Dr. Makotha in het ziekenhuis. Op dinsdag neem ik de rol van clinical officer op me, door ziekte en krapte heeft de clinical officer Frank namelijk al voor de 2e week dienst op rij en geen enkele vrije dag. Samen met Membe, een operatie assistent die goed Engels spreek doe ik de poli en probeer ik zoveel mogelijk op te lossen alvorens de patiënten door te sturen naar de artsen. Het blijkt toch een stuk moeilijker dan gedacht, het beleid is hier heel anders en overal wordt bijna antibiotica voor gegeven. Soms moet ik dus ook antibiotica voorschrijven omdat dat is wat een patiënt verwacht, terwijl je in Nederland voor een verkoudheid dat nooit zou krijgen. Door dit soort ervaringen besef ik wel meer hoe het straks als basisarts gaat zijn en je niet iedere patiënt gaat overleggen, maar op je eigen kennis en intuïtie moet vertrouwen. Best spannend.. 

Op woensdag ga ik nog met Dr. Makotha op outreach en dan vertrekken Flip, Stella en ik in de middag richting Lindi, wat 3 uur rijden is. We gaan hier overnachten zodat we op donderdag richting Kilwa kunnen en dan nog iets aan onze dag hebben. We slapen in een Lodge die een father uit het klooster voor ons heeft geregeld, bij het laten zien van de kamers (die niet heel ruim zijn), maakt father een grapje; this is how it feels when your dead. Blijkbaar vind hij de kamers dus op een grafkist lijken.. goede binnenkomer! Het blijkt best een prima plek voor 1 nacht, maar het is toch wel heerlijk als we in Kilwa komen. Wat een heerlijke plek, een mooi wit strand en blauwe zee. We zetten onze tent op en ik kan de rest van de dag in de zon liggen, een biertje drinken en spelletjes spelen, het voelt direct als vakantie! 
Wat heel leuk is aan het strand is dat we telkens verse vis gaan eten, Flip heeft geregeld dat we op avond 1 kreeft gaan eten. Terwijl je daar in Nederland de hoofdprijs voor neerlegt is dat hier gewoon een vis die ook tussen de vangst zit.  Op onze laatste dag loopt er een visser voorbij op het strand met een levende kreeft in zijn hand, Flip snelt er achteraan en koopt de kreeft uiteindelijk voor 40 cent. Zo is kreeft eten al helemaal leuk.

Stella en ik gaan ook nog naar Kilwa Ruines, voor het eerst naar een toeristische plek in Tanzania. Dat merken we ook direct, het is weer even wennen om je echt toerist te voelen. Het is wel grappig om te merken dat mensen denken dat ze over je kunnen praten in het Swahili. Terwijl ik drinken wil kopen staan er 2 jongens duidelijk over ons te praten, ik verstond natuurlijk niet echt wat ze zeiden, maar zeg de paar woorden Swahili die ik ken en bestel vervolgens mijn drinken ook in het Swahili. Ze wisten even niet waar ze moesten kijken en vielen direct stil. We zijn niet de typische witte toeristen, maar langzaam aan het inburgeren.

Ondertussen loopt onze donatiepagina ook goed door, zo vet om te zien hoeveel mensen doneren. Allemaal erg bedankt! 
https://donorbox.org/anouk-en-stella-in-mnero