Niko Nusu

Week 5, alweer op de helft van dit coschap, wat vliegt de tijd voorbij! Nu ik op de helft ben begin ik te merken dat ik steeds meer bewust moet beseffen dat dingen bijzonder zijn. Zoals ik de eerste weken continue versteld stond van alles om me heen, vind ik het nu eigenlijk wel normaal hoe de dingen gaan. Dat wordt weer wennen als ik in Nederland ben! Maar eerst nog even genieten van de overige 5 weken. 

Gelukkig blijf ik me nog wel verbazen over een hoop patiënten, zo opereren we deze week een man waarvan we niet goed weten wat hij heeft, het enige wat hij zegt is dat hij al een lange tijd niet kan poepen. We denken hierom aan een darmobstructie (volvulus). Op het moment dat zijn buik wordt geopend hoor ik iets borrelen, er ontsnapt dus lucht in zijn buik, dit is niet wat we hadden verwacht? Een paar seconde later zien we een hele hoop viezigheid in zijn buik. Wat blijkt, hij heeft een maagperforatie door een maagzweer. We halen 4500 mL maagsappen uit zijn buik! Op dat moment verteld de man ons eindelijk ook best wel nuttige informatie, hij had een paar maanden terug een H. Pylori infectie van zijn maag en veel last van maagzuur.. Tja, dat is weer zo’n moment waarop je beseft dat je in Nederland geluk hebt met de hoeveelheid informatie die je van de patiënten (meestal op tijd) krijgt. 

Naast deze operatie sta ik deze week relatief veel op OK, we opereren weer een liesbreuk (+hydrocele) en ook zijn er een aantal sectio’s. We gaan weer op outreach, waar ik ook weer wat grappigs mee maak. Er was sprake van een nieuw soort ziektebeeld in ons district, waar al een aantal patiënten aan waren overleden. Er werden al goede maatregelen genomen en alle patiënten met deze klachten moesten in quarantaine, tot ontdekt zou worden wat deze ziekte was en hoe besmettelijk/dodelijk deze is. Op outreach is een van de eerste patiënten een man met de symptomen van dit nieuwe ziektebeeld, gelukkig wisten we het vooraf en konden we ons goed beschermen met een mondkapje/handschoenen. Wanneer we de man hebben verwezen naar het ziekenhuis in de buurt waar meer patiënten in quarantaine liggen en we alles goed hebben schoongemaakt zegt de clinical officer Frank ineens: I am to young to die. Waarop Marloes en ik elkaar lachend aankijken, wat zeg je? I am to young to die, I do not even have kids! Wat blijkt, volgens Frank is het erger om te sterven als je nog geen kinderen hebt, want dan is er geen mini Frank die zijn stamboom kan voortzetten. Hier verschillen wij als Nederlanders dan toch echt van mening, wij vinden het vooral zielig voor die kinderen als een ouder sterft! Gelukkig hoeft Frank niet langer bang te zijn (hoefde toch al niet, door onze voorzorgsmaatregelen), het ziektebeeld is verder uitgezocht en het is niet van mens tot mens overdraagbaar en de meeste patiënten genezen goed. Kan hij toch nog eerst rustig kinderen krijgen..

 
Verder zit ik deze week ook een aantal keer op kantoor bij Flip, in de avonduren ben ik namelijk bezig geweest met een goede voorraad lijst voor medicatie en materiaal van het ziekenhuis te maken. Deze is gebaseerd op de afgelopen maanden, want sinds een half jaar heeft Flip ervoor gezorgd dat het ziekenhuis deels is gedigitaliseerd. Er wordt nu precies bijgehouden hoeveel wordt verkocht van alle medicatie en hoe snel er bij besteld dient te worden. Hiervoor was dit altijd een inschatting vanuit de losse pols, je kunt begrijpen dat dat soms voor (belachelijk) grote voorraden zorgde of juist op tekorten. Door de aanpassing zullen de voorraden nu accuraat zijn en wordt het voor Flip een stuk makkelijker om iedere maand medicatie te bestellen. 
Naast dat we dus veel medische zaken leren, leer ik ook veel over het management van een klein ziekenhuis en is het heel leuk om te zien waar Flip continue mee bezig is. Het is mooi om te merken met hoeveel enthousiasme en met name geduld hij probeert het personeel mee te krijgen in zijn ideeën om het ziekenhuis te verbeteren voor de lange termijn. Zo is hij continue bezig met nieuwe projecten en probeert hij via diverse grote westerse bedrijven donaties te krijgen, zo komt er bijvoorbeeld in December een nieuwe ambulance welke hij via een projectvoorstel gesubsidieerd heeft gekregen. 

Via stichting Mnero wordt er ook geld ingezameld voor nieuwe projecten en apparatuur. Daarnaast wordt er via deze stichting soms een deel van een rekening van een patiënt betaald, aangezien sommige patiënten de noodzakelijke operaties of bloedtransfusies anders absoluut niet kunnen betalen. Onlangs was er nog een kindje die een bloedtransfusie nodig had, wat omgerekend ongeveer 8 euro kostte. Zonder deze transfusie was de kans groot dat dit kindje het niet zou halen, maar de ouders konden dit helaas echt niet betalen. Op dit soort momenten is het heel fijn dat er bepaald kan worden dat dit door de stichting wordt betaald. Zo kan de noodzakelijke zorg toch altijd gegeven worden. 

Nu we hier 5 weken zijn en ons helemaal op onze plek voelen in Mnero vinden we het tijd om ook wat terug te doen. De afgelopen weken hebben we goed om ons heen gekeken en opgelet of er dingen zijn waarvan wij denken dat dit het ziekenhuis nog verder kan verbeteren. En we hebben zeker wat gevonden! Wij hopen met de steun van onze achterban een mooi bedrag in te zamelen, zodat er nog betere zorg geleverd kan worden hier in Mnero. 
Dus, wil je ons helpen om het ziekenhuis te verbeteren? Klik dan vooral op de volgende link, dan zie je ook waarvoor wij het geld zouden willen gebruiken; 

Doneren: anouk-en-stella-in-mnero

En zoals er dan in Tanzania wordt gezegd Asante sana!