Sherehe

In week 3 maken we voor het eerst kennis met de feestjes hier, oftewel sherehe. Als eerste worden we uitgenodigd op een kinderfeestje, het zoontje van een medewerkster uit het lab wordt 4 jaar oud. Als je denkt dat dit een rustige kringverjaardag wordt, dan zit je fout. We horen de muziek al hard op ons afkomen en nemen gelukkig oordoppen mee, iedereen staat enthousiast te dansen en er is zowaar een MC (een van de secretaresses uit het ziekenhuis) die de menigte opzweept. Het blijkt hier heel normaal te zijn om op een kinderfeest te twerken en je volledige boezem in het kind zijn gezicht te duwen. Wij bewonderen dit alles rustig vanaf de eerste rij op een stoeltje, dansen daar durven wij ons nog even niet aan te wagen. 

Bij feestjes is het hier een gebruik dat er één taart wordt gemaakt. Als je een hapje van de taart wil, dan dien je te betalen en dat geld breng je dan dansend naar de jarige toe. Op het moment dat er genoeg geld is ingezameld wordt de taart in hele kleine blokjes gesneden, zodat iedereen een klein stukje kan krijgen. Het leuke is dat deze stukjes ook weer op een dansende manier worden opgehaald en de jarige stopt met een satéprikker het stukje taart in je mond. Een hele ervaring! 
Een paar dagen later is er een bruiloft, de apotheker gaat trouwen. We zijn uitgenodigd voor de mis en in de avond zal er een feest plaats vinden. De mis vind ik erg mooi om bij te wonen, het koor is in een speciale feestelijke outfit gekleed en er wordt veel gedanst, gezongen en gejoeld. Er hangt echt een uitgelaten sfeer en ik heb de hele mis een glimlach van oor tot oor. Ook wel mooi meegenomen dat we nu al deze mis hebben gezien, zodat we op zondag een keer in ons bed kunnen blijven liggen.. 

Dan vieren we een week later nogmaals een feestje, maar nu zijn we in Niangau (ongeveer 2.5 uur rijden), waar het afscheidsfeestje van Anne en Carolien plaats vindt. Zij zijn 2 Nederlandse tropenartsen die we een aantal weken geleden al hebben ontmoet toen ze een weekendje in Mnero op bezoek waren. Het ziekenhuis van Niangau is een stuk groter dan Mnero en je merkt ook direct aan alle mensen op het feest dat er hier meer geld te besteden is. Vrouwen hebben lang haar, sommigen zelfs geverfd haar en ze dragen allemaal mooie jurken. Het wordt een heel gezellig feestje, waar we met de wazungu groep dansend het feestje afsluiten! 

Ook deze week heb ik naast al het feesten gewoon weer in het ziekenhuis gewerkt, deze week weer op Maternity. De week begint wel grappig als ik op de poli een echo maak van een vrouw die zegt 5 maanden zwanger te zijn. Marloes en ik kijken elkaar al aan zodra we haar buik zien, deze vrouw is verder dan 5 maanden. Inderdaad, volgens de echo is ze 8 maanden zwanger. Wanneer Marloes dit vertelt blijkt de “vader” van het kind toch wel erg te schrikken, oeps hier hebben we net een relatie verpest.. 
In de avond word ik gebeld omdat er 3 nieuwe opnames zijn, waarvan er 2 gemakkelijk bevallen, maar de laatste is een wat ander verhaal. Tijdens iedere bevalling controleren we de hartslag van de baby’s, ook bij deze moeder ging ik dit doen. Bij haar baby vond ik alleen een hartslag van 170, voor ruim 10 minuten (normaal wisselend tussen 110-160), hierom bel ik Dr. Ray die dienst heeft zodat hij even mee kan komen denken. Hij durft het nog wel aan om af te wachten en gaat weer naar huis. Vervolgens lukt het mij om vliezen te breken en kunnen we een uur later gaan persen. Tijdens het persen merk ik op dat het erg smal is en deze baby niet zomaar geboren gaat worden. Om te zorgen  dat deze vrouw niet helemaal uitscheurt moet er een knip worden gezet. Alleen dat heb ik nog nooit gedaan.. Tegen de midwife met wie ik samen sta probeer ik duidelijk te maken dat zij dit moet doen, maar zij reageert met: Dr. Anouk you do it! Na lang twijfelen denk ik, als niemand het doet dan gaat het ook niet goed, dus ik pak een (erg botte) schaar en met goed nadenken durf ik het aan. Het is gelukt, het kind wordt geboren! Maar dan blijkt deze niet te ademen, snel naar de NICU.. Gelukkig weet ik sinds een paar dagen hoe het CPAP apparaat werkt, dit is een ideaal apparaat wat hoge druk met zuurstof geeft zodat de longblaasjes van de baby’s open gaan staan en ze dus goed beademend kunnen worden. Ik bel Dr. Ray nogmaals dat hij moet komen, maar hij neemt zijn telefoon niet op. Gelukkig is daar mijn back-up achterwacht Marloes die ik uit haar slaap wakker bel, zij komt mij helpen. Tegen de tijd dat Marloes er is ademt de baby al redelijk zelfstandig en is de acute situatie al voorbij. Ik sta vol adrenaline het verhaal aan Marloes te vertellen, “Ik heb een knip gezet, maar dat had ik nog nooit gedaan”. Dan zegt ze: heb je het wel verdoofd? Shit.. Helemaal vergeten, helaas is hier ook geen verpleegkundige die je de verdoving al aanreikt alvorens je de schaar kan pakken. Goede les voor de volgende keer! 

Verder leer ik deze week ook hoe je een curretage bij een miskraam doet, zoals ik in mijn vorige blog vertelde kan dit vreselijk fout gaan als je niet weet hoe dit werkt. Dat maakt het extra spannend om het nu zelf te gaan doen, maar heel voorzichtig en met goede tips van Marloes ga ik aan de slag. De vrouwen krijgen voor deze behandeling altijd een roesje, waarvoor de anesthesiemedewerker komt. Hij staat vervolgens continue grapjes te maken over dat ik het spannend vind en zo gefocust bezig ben, maar ik laat me niet afleiden en rond uiteindelijk 2 curretages succesvol af. Weer wat nieuws geleerd!