Njoo haraka

Week 3: On call

Deze week doe ik samen met Marloes de dienst, welke van vrijdag tot vrijdag is. De dienstweek begon op vrijdag al direct goed met een operatie (liesbreuk) en zaterdagochtend werd ik door maternity gebeld dat er 3 vrouwen aan het bevallen waren. Na deze bevallingen ga ik samen met Marloes nog langs alle opgenomen patiënten en zo krijg ik toch een hele dag gevuld. Op zondag doen we samen 3 operaties (keizersnedes/liesbreuken), tot nu toe best een drukke dienst! Het voordeel is wel echt dat we naast het ziekenhuis wonen, waardoor het helemaal niet zo erg is als je wordt gebeld. Het is hier ook niet zo dat je geen biertje kan drinken als je dienst hebt.. 
In het ziekenhuis spelen momenteel veel management zaken, waardoor Marloes en Flip best druk zijn. Gelukkig zijn Maarten en Marlies toevallig op bezoek met hun 2 kinderen, dit zijn de tropenartsen die hier 6 jaar geleden ook 2 jaar hebben gewerkt en zich nu nog altijd inzetten voor Mnero via de stichting “vrienden van Mnero”. Zij spreken echt nog goed Swahili en wat voor mij ook heel leuk is, Maarten is nu in opleiding tot gynaecoloog en Marlies is huisarts. Samen dus de specialisaties die ik ook interessant vind, genoeg om over te praten dus! We werken ook veel met hen samen, aangezien zij het alleen maar leuk vinden om in het ziekenhuis te helpen en zo krijgen Marloes en Flip wat tijd voor andere zaken. Met Maarten doe ik met name het chirurgische gedeelte, zoals een keizersnede bij een tweeling (hoe vet!) en met Marlies zie ik veel patiënten op de poli. 

Ook deze week hebben we weer veel bizarre ziektebeelden voorbij zien komen, ik zal jullie een kleine sfeerimpressie geven. Er kwam een man met een wond aan zijn been, welke hij zelf echt nog steeds vond meevallen, ondanks de stank die de hele polikamer al vulde. Gelukkig schatte zijn familie het wat beter in en die hadden hem naar het ziekenhuis gesleept. De wond was een jaar geleden klein begonnen, mogelijk zelfs door een slangenbeet, maar door slechte voedingstoestand en slechte verzorging nu uitgegroeid tot een gigantische wond. Vanaf de enkel tot net onder de knie was een grote wond, met veel dood weefsel. Je kon zelfs een aantal pezen bloot zien liggen. In een poging het been te redden ging ik samen met Maarten een necrotectomie doen, wat inhoudt dat je al het dode weefsel wegsnijdt en probeert te zorgen dat het gezonde weefsel nog kan herstellen. Een klus van 1.5 uur, welke waarschijnlijk nog vaak herhaald zal moeten worden in de hoop dat een amputatie deze man gespaard blijft. Ik zal jullie de foto’s besparen.. 

Diezelfde avond was er ook nog een vrouw die er slecht aan toe was. Deze vrouw had enkele weken geleden een miskraam gehad, welke dan via curretage dient te worden weggehaald. Hiervoor ga je met een soort schraper de baarmoeder in, om te zorgen dat de miskraam volledig is en de vrouw er geen infectie van krijgt. Helaas was deze curretage gedaan door een arts die hier zeker niet bekwaam toe was. Deze vrouw werd doodziek door een hevige infectie (septisch) en een zware bloedarmoede opgenomen (Hb 1.6). Toen Marloes aan de curretage wilde beginnen, om hem nu wel correct uit te voeren, zagen we direct dat er veel placenta nog aanwezig was, wat geheel geïnfecteerd was. Daarnaast zagen we ook dat er een soort gaten in de vaginawand waren geboord, welke ook geïnfecteerd (+ necrotisch weefsel) waren. Onze aanname is dat degene die dit eerder heeft geprobeerd totaal geen kaas had gegeten van de anatomie en maar heeft geprobeerd op goed geluk een keer de schraper in de baarmoeder te porren. Helaas heeft hij hierbij ook de hele vagina kapot gepord. Ik ben direct bang dat dit niet meer goed gaat komen, maar Marloes stelt me gerust en daar blijkt ze ook gelijk in te hebben. Nadat we het goed hebben schoongemaakt voor enkele dagen op een rij blijkt het erg goed te genezen. Weer een goed leerpunt voor mij, de meest verschrikkelijke wonden kunnen alsnog vaak goed herstellen. Bij deze casus zie je dan ook direct weer het verschil met Nederland, de arts die dit heeft gedaan wordt niet aangeklaagd, deze krijgt waarschijnlijk niet eens ooit te weten dat dit is gebeurd. Het gaat hier namelijk zo dat de familie dit door zou moeten geven, maar die zeggen logischerwijs wij gaan er nooit meer naar toe.. Het is dus bijna wachten op de volgende patiënt. 

Deze week ga ik ook weer mee op outreach, dit is een heel goed programma wat wekelijks plaats vindt. Het is onder andere opgezet om te zorgen dat Mnero Hospital een goede naam krijgt en patiënten weten dat ze daar voor zorg naartoe kunnen. We gaan iedere week naar een andere kleine kliniek in de omgeving om daar heel de dag patiënten te zien, in totaal ongeveer 8 locaties zodat we iedere 2 maanden weer terugkomen. De patiënten waarderen het ook echt dat er een (witte) arts aanwezig is en zitten vaak in een lange rij te wachten. Dit omdat er op deze locaties nooit een arts werkt, vaak wel een clinical officer (soort verpleegkundig specialist), maar soms ook alleen maar nurses. De behandelmogelijkheden zijn hierdoor beperkt, daarbij is er vaak ook weinig medicatie op voorraad. Vanuit Mnero nemen we veel medicijnen mee en een aantal laboratorium testen, zodat we ook echt goede zorg kunnen leveren. Op deze manier kunnen we ongeveer 60 patiënten per dag zien en de echt zieke patiënten direct doorsturen. Of adviseren naar het ziekenhuis te komen op het moment dat ze de behandeling kunnen betalen, aangezien geld vaak onderdeel van het probleem is. 

Verder staat de week in het teken van een aantal feestjes, zo worden we uitgenodigd op een kinderverjaardag en een bruiloft, een ervaring op zich die ook zeker een blog waard is.. Tot over een paar dagen!